İnsan ve İmkansızlık...

Hoyratça ilişkilerin mutfağında pişirip, yitiriyoruz insanlığımızı.Yabancılaşmanın o soğuk yüzünü şehirlerimizde her adım başı önümüze koyuyor modern hayatın kalabalık tuzakları. Kırsalımızda dinle kuşanmış töre tüm hayatı kıskacına alırken,niye düşmanla bu kadar çabuk uzlaştık herşeyimizden vazgeçip?Ölesiye diniyle gururlanmış bu toplum, bu kadar mı uzak olur özdeğerlerine?Asık suratların gözbebeklerine kadar indiği yalnızlığımız, yobazlıktan ötürü ötenaziye zorlamakta benliğimi gün be gün.Sürgündür bunun adı, hem de en gönüllüsünden.Ekonomik temelli böbürlenmelerimden daha uzaktayım şimdi kendime daha bir yakın.
Olmadı halkım!Seni sadaka vererek satın alanlar,sana en büyük kötülüğü ağızlarında besmele ırzına,namusuna kastederek sunmaktalar.
Yapma halkım!Sen şehit oğlusun!Nasıl seni senden ayırırlar o en güzel elbisesini giymişken İstanbul her günün her sabahı.
Yakışmaz halkım!Sana senden başka dost ve düşman .