Diyardan Diyara...

Her insanın içinde en çok yapmak istediği bir edim vardır;bu benim için yazmak eylemidir... Korkularımı, kaygılarımı, hiç dile getiremediğim arzularımı, en doğal içgüdülerimi,hiç benden ayrılmaz komplekslerimi ve daha neler neler... O herşeyi, yoksulluğumu ve yalnızlığımı satır satır paylaşmak.

Şimdi müzik dinliyorum ... Çağlayan bir ırmak olup içinde yıkanıyorum seslerin, varolmanın sarhoşluğunu yaşıyorum. Bu tatmin olmaz yalnızlıkları, duvarların ötesini kelimelerle kurduğum dostlukla aşmalıyım. Keman çalıyor şimdi usul usul...Herşeyi getirip bir yana bırakıyorum sabahların en güzel saatini , karne alan çocukları, açları, işsizleri, sahtekarları, çaresizleri ... Yok olmayacak ! Dünya'yı yıkıp yeniden yapmalı; yazarlardır, bu ağır işin gönüllü emekçileri.

Kalemi kırmak iş değil, yaşamak lazım dolu dolu... Bir daha yenmek iç burkan mağlubiyeti... Anlamı kırıp çıkarmak lazım kelimelerden... O ilk rüzgarla yelkenleri doldurup alıp başını gitmek uçsuz bucaksız gökyüzüne... Fazla bir şey istemiyorum inanın bana.Yazmak istemediklerimi bile yazmak sadece.